"İcra ve İflas Kanunu" sayfasını değiştirmektesiniz

{{Kanun|başlık=İcra ve İflas Kanunu|no=2004|kabul=09/06/1932|yürürlük=19 Haziran 1932|durum=Yürürlükte|resmigazete=19.06.1932}}

İcra ve İflas Kanunu (İİK), borçluların borçlarını ödememesi durumunda alacaklıların alacaklarını devlet gücüyle tahsil edebilmesini sağlayan temel yasadır. 9 Haziran 1932 tarihinde kabul edilmiş ve zaman içinde ekonomik, toplumsal ve hukuki değişimlere uyum sağlamak amacıyla birçok kez güncellenmiştir. Bu kanun, borç ilişkilerinin sadece özel hukuk kurallarıyla değil, gerektiğinde kamu otoritesi eliyle de yürütülmesini düzenler. Böylece hem alacaklının hakkı korunur hem de borçlunun keyfi uygulamalara karşı hukuki güvencesi sağlanır.

Kanun iki ana bölümde incelenir: '''icra''' ve '''iflas'''. İcra bölümü, bireysel borçların tahsilini düzenler; örneğin bir mahkeme kararıyla hükmedilen borcun veya senetle sabit bir alacağın ödenmemesi halinde, icra dairesi aracılığıyla borçlunun malvarlığına el konulabilir. İflas bölümü ise tacirler ve şirketler için toplu tasfiye sürecini düzenler. Bu süreçte tüm alacaklılar eşit biçimde pay alır ve borçlunun malvarlığı şeffaf bir şekilde tasfiye edilir.

İcra ve İflas Kanunu’nun temel amacı, ekonomik ilişkilerde güveni korumak ve borç-alacak dengesini adil biçimde sağlamaktır. Bunun yanında kanun, borçlunun da insan onuruna yakışır şekilde muamele görmesini güvence altına alır; örneğin borçtan dolayı hürriyeti bağlayıcı ceza uygulanamaz. Modern hukuk anlayışına göre İİK, hem ekonomik hayatın sürekliliğini hem de adaletin etkin biçimde gerçekleşmesini sağlayan vazgeçilmez bir mekanizma olarak işler.